Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn

Handig in het handje
1 november 2015
Startersdag Breda 10 december 2015
8 december 2015
“Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn’’.   Het project business coach Breda heeft tot de start van vele mooie ondernemingen geleid. Toch gaan achter de prachtige cijfers ook verhalen schuil van twijfel en onzekerheid en soms zelfs een beetje spijt.   Het aanzicht van de winkelpui roept de no - dige verwarring op. Iraniër Aryan is druk in de weer met de reparatie van een paar schoenen, zijn eveneens Iraanse vrouw staat vriendelijk een klant te woord. Maar volgens de gevel is hier toch echt de schoenreparatieservice van Henk Donkers gevestigd. Een misvatting, zegt Aryan met een zuinig lachje. “Ik heb de zaak in december 2012 overgenomen. Maar door het harde werken is het er nog niet van gekomen om de naam op de winkel te veranderen. Ik heb er de tijd niet voor.”   Het is exemplarisch voor de situatie waarin Aryan verkeert. De man die in Iran een bedrijf in klassieke damesschoenen leidde en dertig werknemers in dienst had, moet ploeteren om rond te komen. Zes dagen per week is hij van negen uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds bezig. En dat terwijl hij bij Livit, een gespecialiseerd bedrijf in orthopedische hulp - middelen, een uitstekende baan had. “Die heb ik zelf opgegeven. Ik wilde heel graag de opleiding orthopedisch schoentechnicus volgen. Dat mocht niet. Ze vonden dat ik genoeg wist, ik was in het bedrijf nodig. Toen besloot ik daar te stoppen en voor mezelf te gaan beginnen.”
 
  Diep verlangen
  Net als bij Aryan, kwam bij Lucy Aarnink het besluit om ondernemer te worden van binnenuit. Al had het wel een bijzondere oorzaak. Want wie legt haar arbeidslot nou in handen van twee elektriciens die haar op de Baronielaan van de sokken reden? “Soms moet er iets groots gebeuren in je leven. Ik was bijna dood en besefte daarna wat ik miste in mijn leven. Ik ben best spiritueel ingesteld en had een diep verlangen om iets met zingeving, fotografie en coaching te doen. Dat is heel wat anders dan mijn baan als directiesecretaresse op het ministerie van VWS, maar ik besloot ervoor te gaan.”   Lucy is een zogenoemde hybride ondernemer: ze houdt haar baan aan en is daarnaast de onderneming gestart. “Qua groeimodel leek het me te abrupt om fulltime te starten. Als ik een vrije vogel was geweest, had ik dat wel gedaan. Maar ik ben een zelfstandige vrouw van 54 en moet voor mezelf zorgen. Het is niet realistisch om te denken dat ik er een volledig inkomen uit haal.” Voorlopig is dat ook niet zo. De eerste periode werkte Lucy zelfs voornamelijk gratis. Niet erg commercieel, geeft ze toe. Maar wel goed om ervaring op te doen. “Ik moet nog een beetje oefenen. Tot nu toe heb ik me voornamelijk gefocust op profielfoto’s van mensen. Door middel van coachingssessies, probeer ik hen zo treffend mogelijk op de foto te krijgen. Langzaam wil ik de werkzaamheden uitbreiden.”
 
   Concurrentie
  Die luxe heeft Paulien Meeuwsen niet, want er is geen ander werk om op terug te vallen. Als professioneel piano- en vleugelstemmer heeft ze een beroep gekozen waarbij het niet makkelijk is om ergens in loondienst te ko - men. Dat het haar desondanks drie jaar lang lukte, in de praktijk van René Küttschreutter in Ulvenhout, was een meevaller. Maar een vaste aanstelling zat er niet in, dus moet ze sinds de zomer de kost verdienen met Piano - service Paulien. “Ik wilde niet van een uitkering leven. Maar dit is een vak waarin je veel ervaring nodig hebt en die heb ik nog niet. Voor een baas werken, is daarom makkelijker. Er is bovendien best veel concurrentie in de omgeving, bijna allemaal kleine zelfstandigen.” Een eigen bedrijf betekent voor Paulien dat ze nogal eens ergens een mouw aan moet passen. Voor investeringen is nog geen geld. Zo heeft ze geen werkplaats, toch niet onbelangrijk voor een pianostemmer. “Het stem - men gebeurt op locatie. Maar voor grotere reparaties heb ik een eigen ruimte nodig. Ik heb iemand gevonden van wie ik de werk - plaats mag gebruiken als het een keer nodig is, maar ideaal is het zeker niet.”  
 
  Dure lening
  Voor Aryan, Lucy en Paulien is de start er een met horten en stoten, al zijn ze vast van plan om door te zetten. Sterker nog, eigenlijk zien ze de toekomst best positief tegemoet. Ze hadden alleen gehoopt dat ze daarvoor minder hobbels zouden moeten overwinnen. Zo zit de sympathieke Aryan nog een paar jaar vast aan een dure lening. Rente en aflossing trekken een behoorlijke wissel op het bedrijfsresultaat. “De start van een onderneming is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Voor mij is 100 euro op dit moment veel geld. Met de juiste machines kan ik op maat orthopedisch schoeisel ma - ken, maar ik kan ze nog niet betalen. Toen ik bij Livit werkte, belde een chirurg mij eens op om te zeggen dat hij in 35 jaar nog nooit zulk vakwerk had gezien. Met dat werk kan ik ook nog eens veel meer verdienen. Maar ik moet er geduld voor hebben. Tot die tijd ben ik als een vliegtuigingenieur die scooters repareert.”  
 
  Brutaler zijn
  Om stappen te kunnen maken, is het voor Paulien vooral zaak om aan haar onzekerheid te werken. In de zoektocht naar op - drachtgevers moet ze mondiger worden, erkent ze zelf. “Voorlopig werk ik voornamelijk voor twee grotere bedrijven die soms werk over hebben, waaronder mijn oude werkgever. Dat is een onzekere basis en levert natuurlijk minder op dan eigen klanten. Tegelijkertijd vraag ik me vaak af hoe. ik daaraan moet komen. Ik weet dat ik door moet zetten en brutaler moet zijn, maar dat vind ik lastig.”   Ze heeft wel een plannetje. “Er is in de regio een stemmer die al behoorlijk op leeftijd is. Ik denk erover om hem te benaderen. Misschien voelt hij iets voor een samenwerking. Maar hoe breng ik dat? Uit - eindelijk zoek ik werk en ik kan niet zeggen dat ik zijn klanten kom overnemen.”   En dan zijn er nog de tarieven waar Paulien een beetje mee worstelt. Ze is al eens hoger gaan zitten, toen weer lager om zichzelf niet uit de markt te prijzen. Dat laatste voelde ook weer niet goed, ze had immers niet voor niets een vak geleerd. “Mijn Business Coach zei me dat ik niet te goedkoop moet zijn, daar heeft hij gelijk in. Ik geloof dat ik nu niet te weinig meer vraag. Maar er komt alles bij elkaar veel bij kijken om een onderneming goed op de rails te krijgen.”   Ook bij Lucy moest de coach het verdienmodel ter sprake brengen. Een lastig onderwerp voor iemand die haar ongeluk als een oproep ervoer om iets zinvols te gaan doen. “Ik kan mensen waardevolle dingen geven en geloof erin dat ik met dit werk mooie dingen kan bereiken. Die zingeving is mijn drive om dit te doen, maar tegelijk moet ik ervoor zorgen dat mijn schoorsteen blijft roken. Om hier mijn geld mee te verdienen, heb ik meer overtuiging en durf nodig. Daarom is het goed om mijn bedrijf in stapjes uit te brei - den. Bij het ministerie ga ik van vier naar drie dagen in de week. De vierde dag moet betaald werk voor mijn eigen onderneming opleveren.”  
 
  Complimenten
  In winkelcentrum Tuinzigt komt een vrouw aan de toonbank. Ze complimenteert Aryan uitgebreid voor de prachtig gerepareerde schoenen van haar vriend. “Van deze klanten heb ik er honderd”, zegt Aryan. “Ze zeggen allemaal dat ze hun schoenen nog nooit zo mooi hebben teruggekregen. Dat is fijn om te horen, alleen hoopte ik na twee jaar verder te zijn. Het wordt wel beter, hoor. In Iran ben ik ook met twee werknemers begonnen. Maar als ik eerlijk ben, denk ik nog wel eens aan mijn vorige baan. Doordat ik zulke lange dagen maak, houd ik nergens anders tijd voor over. Misschien had ik er beter over na moeten den - ken voordat ik hieraan begon.” De andere twee zijn meer overtuigd. “Natuurlijk heb ik af en toe mijn twijfels, maar twijfel is gezond”, zegt Lucy. “Langzaam vormt zich het idee dat ik meer diversiteit in mijn werk kan aanbrengen, zodat ik zingeving, coaching en fotografie echt kan laten integreren. Zo ben ik lid geworden van het platform Afscheidsfotografie. Daar is letterlijk en figuurlijk meer mee te verdienen dan met het maken van profielfoto’s. Het geeft me ook voldoening als ik op die manier iets voor mensen kan betekenen.”  
 
  Technische klus
  Paulien hoopt in de toekomst 25 piano’s per week te kunnen stemmen. Daar zit ze bij lange na nog niet aan, maar ze kan in elk geval rondkomen. “Ik verdien net genoeg om uit de vaste kosten te komen, al kom ik nog niet toe aan pensioenopbouw of een arbeidsongeschiktheidsverzekering. Maar de eerste zorg is hiermee achter de rug. Vorige week haalde ik mijn eerste technische klus binnen. Ik werd benaderd om een offerte te maken voor het verhelpen van vochtschade. Ik had geen idee wat ik ervoor moest vragen en heb allerlei voorbeelden gezocht op internet. Nadat ik de offerte uitbracht, kreeg ik nog dezelfde dag akkoord. Toen maakte ik wel even een sprongetje in de lucht. Ja, dat maakte me echt trots.”